Vorige week vrijdag de wedstrijd van Boca Juniors bezocht en ook deze belevenis valt eigenlijk nauwelijks te beschrijven. Een poging: energiek, passioneel, feest, longen uit je lijf schreeuwen, overgave en een redelijk belabberde pot voetbal waarin de Bolivianen het eerste half uur volledig overdonderd werden (2-0), waarna de wedstrijd eigenlijk gespeeld was. We zaten naast twee Argentijnen die 16 uur in een vrachtwagen uit Mendoza gereisd hadden om de wedstrijd te zien en zij waren als een gids voor ons. Na afloop werden we om veiligheids redenen verplicht een half uurtje het Boca-museum ingestuurd, tot de kust voor ons Gringo´s veilig was. Euforisch, voldaan en ietwat blauw-geel gekleurd terug naar de normale wereld.
Vanuit Buenos Aires de boot naar Uruguay genomen. In Colonia, een prachtig, rustig koloniaal (sorry) stadje een dagje bijgekomen van alle stadsgedruis van Bs As. Toen door naar Montevideo maar hier kunnen we niet heel enthousiast over zijn want na de Argentijnse hoofdstad waren we stadsmoe dus kunnen we wellicht niet objectief oordelen. Overigens is Uruguay echt een leuk land, verrassend zelfs. De mensen zijn meer dan nieuwsgierig. Dit resulteert in oploopjjes rond onze tent en voor Nederlands begrippen a-sociaal gedrag: ongevraagd bij ons aan tafel gaan zitten voor een overhoring. Ze snappen namelijk niet wat die Chileense auto hier doet en al zeker niet in combinatie met ons. Je hoort constant: ¨Che, che, son Chilenos!¨ (He, he, het zijn Chilenen!). En wij maar lachen en wachten tot wie het eerste het lef heeft de eerste vraag te stellen.
Via Minas in het binnenland van Uruguay nu in Barra de Chuy aangekomen. Dit ligt aan de Atlantische kust vlakbij de grens met Brazilie. Hier vieren we Kerst op de camping. Zonder hertenbiefstuk maar met een heerlijke verse lamsbout en een hoop vliegende torren en ander gedierte die ons gezelschap houden. Je merkt dat je in tropischer oorden terrecht bent gekomen en dan staat kamperen gelijk aan kennis maken met vreemde dieren, zo ontmoetten we al een vogelspin (in het bos gebaarde Ad mij dat ik even moest komen kijken, want er zat zooooo´n grote spin....), een slang en een leguaan van een halve meter. Wat anders dan de os en de ezel.
Na Kerst gaan we de grens over naar Brazilie waar we in Rio Negro oud en nieuw zullen vieren.
Iguaçu,vanaf de Braziliaanse kant gezien
Idem
Idem
Platform onderaan de Garganta del Diablo
Vanaf Argentijnse kant zijn we met een rubberboot tot vlak onder de watervallen geweest, je voelt de energie. En je wordt best nat...
De Garganta del Diablo van bovenaf. Hier stort de rivier werkelijk 80 meter de diepte in. Angstaanjagend heftig.
Mijn belofte aan VI is hiermee voor Argentinie ingelost.
De ´harde kern´.
Ra, ra, wie is dit? Diego was even terug uit Cuba om z´n oude club aan te moedigen.
Tango is niet alleen voor toeristen door oudjes, maar ook jongeren wagen zich er aan.
Wat betreft straatbeeld stap je terug in de tijd. Colonia, Uruguay.
Ik had heel wat bekijks met een puzzle.
Gelukt! Sommige van jullie zullen nog even moeten zweten.
Over de tijd met Frank en Ine: het was geweldig, zowel samen als wat we hebben gezien/meegemaakt. Nu even bijkomen en 26 januari landt Ivo in Rio.
Momenteel dus in Buenos Aires (Bs As) en een dosis wereldstad na al die natuur is heerlijk. En dan is Bs As als een warm bad waarin je wordt onderdompeld. De aangename sfeer grijpt je meteen en hoewel het miljoenenstad is hangt er toch een bepaalde rust, een relaxedheid. Lekker gegeten, naat het theater geweest en natuurlijk wat toeristische plekjes bezocht. La Boca was verschrikkelijk, niets bijzonders. De Plaza de Mayo met de Dwaze Moeders is aangrijpend en de tango-wijk San Telmo is sfeervol. Maar het gaat om het geheel en dat is erg leuk.
Ondertussen veel vrienden gemaakt onder de taxi-chauffeurs. Je hoeft namelijk maar over voetbal te beginnen en ze lopen leeg. (Dit gaat goed zo lang je er op let welke kleuren er in zijn taxi hangen: het rood/wit van River of het geel/blauw Boca en hier in je gesprek rekening mee houdt). Eentje heeft ons aan kaarten geholpen voor de finale van de Copa Sudamericana tussen Boca Juniors en Bolívar, volgende week vrijdag. Dit komt goed uit aangezien we hebben besloten niet naar de Iguazu-watervallen te rijden maar er heen te vliegen. Overal in Bs As hangen aanbiedingen en dan is 2 x 1400 km opeens erg ver. Nu vliegen we dinsdag heen en zijn we vrijdag voor de wedstrijd weer terug.
De komende tijd zullen we weer zelf moeten uitzoeken waar we naar toe gaan. Hoe dan ook, Frank en Ine bedankt voor de leuke tijd.
La Boca.
Op de Plaza de Mayo was een manifestatie van de Dwaze Moeders. En met een lege maag kun je ook in Argentinie niet protesteren.
Het Casa Rosada (Presidentieel paleis) vanaf waar Madonna (of was het Evita?) het Argentijnse volk vroeg niet te huilen. Nu stonden er soldaten de vlag te strijken.
Gelukkig werd de Ruta 40 regelmatig onderbroken door hoogtepunten. El Chalten met de Fitz Roy-berg, de Viedma-Gletsjer en de Cueva de los Manos, met eeuwenoude rotstekeningen. Met name de Viedma was een belevenis. We hebben hierop met een gids een trekking gemaakt en zijn zelfs onder de ijsmassa gekropen. Fascinerende ijssculpturen, kleuren en geluiden.
Via Twinpeaks-dorpjes en koloniaal aandoende estancia´s nu Patagonie verlaten. Gisteren bij Puerto Madryn het Peninsula Valdes bezocht. Hier komen walvissen van juni tot december paren en baren. Het was spannend of we nog een exemplaar zouden zien omdat ze rond deze tijd vertrekken naar de voedselgebieden rond Antartica. Misschien was het omdat Angelique jarig was maar we werden op een gegeven moment omringd door walvissen. De kalveren (toch al zo´n 6-8 meter) hadden er lol aan onder de boot door te zwemmen. In een woord Waanzinnig! Natuurlijk waren er ook weer pinguins en zeeleeuwen. Dit keer kon je de pinguins echter een handje geven, zo dicht bij waren ze.
Zometeen een geimproviseerde pakjesavond en dan via Tandil op weg naar Buenos Aires van waaruit Frank en Ine woensdag naar huis vliegen.
Het is een beroemd plaatje maar o zo mooi. De Cerro Fitz Roy in het Nationale Park Los Glaciares waar we een dagtrekking gemaakt hebben.
Op het Lago Viedma op weg naar de gelijknamige gletsjer. De heftige wind en golfslag zorgen er voor dat de adrenaline al in ons bloed zat voor dat we ook maar een voet op het ijs gezet hadden.
Om een indruk te geven.
Daar staan we dan.
Bovenop de gletsjer was onbeschrijfelijk, eronder kruipend eigenlijk ook. Dubbel gevoel: erg indrukwekkend maar ook beangstigend.
De bordjes langs de Ruta 40 waren niet altijd hoopgevend.
De natuur is hard. Al wandelend over de pampa denk je dat er niets te zien is. Maar als je goed kijkt groeit en leeft er van alles.
Hier vieren we mijn verjaardag. Pap, mam, Sander en Nancy en Bart, Paul en Helmi, bedankt voor alle lieve kaartjes en cadeaus!
Frank en Ine op zoek naar walvissen.
Hebbes!
Ushuaia was in alle opzichten bijzonder te noemen. Men loop er erg te koop met het Fin del Mundo-gevoel en echt alles krijgt ook dat stempel. Je gaat er bijna in geloven, maar is de aarde geen bol? Vlakbij is een schitterend Nationaal Park waar we meteen maar een berg van 800 meter opgelopen zijn. Boven maakte het uitzicht alles goed. Verder stond er een excursie op het Beagle-kanaal op het programma, maar de aankomst van een cruiseschip gooide enigszins roet in het eten: excursie gecanceld, kom vanmiddag maar terug voor een alternatieve trip. Enfin, het cruiseschip maar eens boos aangekeken en toen zagen we hoe het gevaarte heette: De Amsterdam. En laat daar nu toevallig een vriend van m'n ouders hotelmanager zijn. Na enig vijven en zessen mochten we langs de bewaking en kregen we een zeer ruime rondleiding met als afsluiting een heerlijke lunch (met Hollandse kaas!!) aan boord. Wim Cruijsberg bedankt en tot ziens in Tegelen.
's Middags volgde dan toch de excursie op een opeens zeer kleine catamaran. Via zeeleeuwen en heel veel vogels naar een pinguin-kolonie gevaren. Maar de tocht over deze legendarische wateren was eigenlijk een belevenis op zich.
Vuurland is half Chileens, half Argentijns en zo belandden we weer in Chili. Via toeval twee dagen op een estancia gezeten. Hier hadden we de eer de allereerste gasten te zijn en dat viel te merken. Alles werd uit de kast gehaald om het ons naar onze zin te maken. De eigenaar zat boordevol verhalen over het leven op Vuurland. Hoogtepunt was een op Patagonische wijze bereid lam, twee uur geroosterd/gerookt boven een houtvuurtje.
Na een intensief afscheid Vuurland verlaten en zeshonderd kilometer en een kleine reparatie verder gereisd naar Calafate. Hier is maar een ding wat telt: de Perito Moreno-gletsjer, een van de weinige nog groeiende gletsjers in de wereld. Je staat oog in oog met een krakende, knallende en oogverblindende muur van eeuwenoud ijs. Nietig is de mens.
Met zijn viertjes voor de, hoe kan het ook anders, Faro del Fin del Mundo in het Beagle-kanaal.
De Amsterdam aan de kade in Ushuaia.
Estancia El Estero op het Chileense deel van Vuurland. Hier hebben we twee dagen gezeten.
Een toast op jullie thuisblijvers.
In het programma voor mijn ouders zat ook het onderdeel laat pap een vis vangen. En zowaar...
De vis was te klein om alle magen te vullen (inderdaad, ik heb niets gevangen) maar deze Cordero Fuegino was een heerlijk hoofdmaal.
Zo te zien maakt Patagonie indruk.
Je rijdt door een voortdurende lichtshow.
Perito Moreno.
Perito Moreno uitgelicht in de avondzon.
Het eerste deel, waaronder een groot deel ook Argentinie bestrijkt is te vinden onder Chili. Verder een mededeling voor alle vrienden en