Wat hebben we de afgelopen dagen gedaan? Voornamelijk gelopen, gelopen, gelopen... Vijf dagen door Torres del Paine gewandeld en 's avonds in refugio's gegeten en geslapen. Voor ons was dit echt wel een uitdaging aangezien dit iets anders was dan een dagje wandelen. Het gebied is berucht om haar regens en enorme winden. Gelukkig kunnen we dit nauwelijks beamen, vier dagen zon en een paar uur regen op de laatste dag. Natuur was weer eens overweldigend, vooral veel vogels en andere beesten gezien en gehoord en we zijn er nog niet over uit of het jammer is dat we de puma niet gezien hebben. De afgelopen weken hebben wij ons wel eens afgevraagd waar al die reizigers toch zijn. Welnu, in Torres del Paine waren ze opeens.Het seizoen is duidelijk begonnen want gisteren hebben we voor het eerst echt moeten zoeken naar een bed. Alles in Punto Arenas bleek vol. Pas bij de 8e hostal was het raak. Hier bleek het voordeel van de auto: je hoeft niet perse in het centrum te zitten.
Aankomende dagen nog in Punto Arenas en dan met de boot naar Vuurland om over een week Frank en Ine van het vliegveld in Ushuaia op te halen.
Toen nog best spannend, op naar het begin van de trekking door Torres del Paine.
De beloning van dag 1:oog in oog met de Grey-gletsjer.
Bij aankomst in de refugio´s moesten de schoenen gelukkig uit.
Volgende ochtend weer verder. Omkijken naar een bijna wolkenloos Zuidelijk IJsveld.
Letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van dag 3: uitzicht over de Valle Frances.
En waar is dit park naar genoemd? Het eigenlijke hoogtepunt had zich verstopt achter de wolken. Niet getreurd, ansichtkaart gekocht als herinnering aan geweldige dagen. Voor de nieuwsgierigen onder jullie: zoek bij Google op Torres del Paine en je vindt vast wel een plaatje.
Fort Bulnes, aan de Straat van Magellaan. Mooi gelegen maar guur. We hadden niet graag met de bewoners willen ruilen.
Pak de leesbril er maar bij
En hier hield het op. Evengoed mooi en op Vuurland gaan we nog zuidelijker.
Van een kinderboerderij is de weg veranderd in een wildpark met struisvogels, guanaco´s (soort lama/kameel), vossen en talloze vogelsoorten. Gisteren in Rio Gallegos geweest voor even een dosis stad en morgen weer naar Chili voor een aantal dagen Torres del Paine.
Van het gekronkel door de Andes nu de eindeloze Argentijnse vlaktes.
Een versteende boomstam uit de tijd van de dinosaurussen.
Typische Patagonische Estancia, bij deze voorheen schapen, nu toeristen.
Het blauw en wit van de Argentijnse vlag zijn erg treffend gekozen.
Na 6000 km een eerste wasbeurt.
Het wildpark:
De Carretera Austral ligt achter ons. Waanzinnig mooi allemaal, sommige stukken zijn echt ongerept en behoorlijk ruig. Uiteindelijk hebben we hem niet tot het uiterste eind afgereden. Tortel was het eindpunt. Dit is een erg curieus dorpje waar tot 2 jaar geleden nog geen weg naar toe was. Nu is er wel een weg naartoe maar in het dorpje zelf zijn alleen maar steigers en trappen, allemaal van hout. En ik (Ad) ben de trotse eigenaar van een stuk of drie treden. Als je op je bek gaat noemen ze dat daar 'Comprar terreno' (land kopen) en is het een voorteken dat je weer terug gaat komen. We zien wel...
Wat me van het hart moet is dat Bob Ross eigenlijk een geniale schilder is. Als je hem bezig ziet met z'n paarse meren en turkioose rivieren denk je dat het hem in z'n bol is geslagen. Maar hij gelijk, ze bestaan en zijn in het echt nog bizarder en mooier. Rivieren die qua kleur door Tahiti moeten stromen omringd door witte stranden. Helaas heb je er met 5 graden niets aan...
Over de auto: Chili is echt een enorm georganiseerd land. Na een tip van iemand konden we bij Burgerzaken een definitief eigendomsbewijs van de auto krijgen. Werd voor 600 pesos (90 eurocent) voor onze neus uitgeprint. Dat is wel een lekker gevoel. Gisteren werd er bij de grens ook niet eens meer gefronst en allerlei vragen gesteld. De auto is ondertussen wel aan z'n eerste beurt toe: we zitten ruim over de 5000 km.
Nu dus in Argentinie, gisteren de juffrouw van de VVV uit haar droom geholpen dat alle Nederlanders in klederdracht lopen en van de tulpen leven. Nadat we uitlegde dat zowel Shell als Bresler (de naam van Ola-ijs hier) min of meer Nederlandse bedrijven zijn, was ze weer blij: door de Falkland-oorlog boycotte ze Engelse producten. We gaan nu naar de Atlantische kust, even wat zon pakken en dan rustig naar het uiterste zuiden.
Nog een mooie berg. De Cerro Castillo.
Hier zijn we best trots op. Tijdens een wandeling kwamen we vier (!) huemuls tegen. Dit bijna uitgestorven beestje (er zijn er nog maar 2000) kwam ons tot op drie meter bewonderen. We voelden ons erg vereerd.
Gemiddeld komen we 1 auto per 35 km tegen. Maar naast en op de weg is het soms een complete kinderboerderij, Geiten, schapen, kippen, hazen, varkens, honden paarden en koeien te over. De meeste schieten meteen weg maar de koeien blijven meestal vrij onverstoorbaar staan. En dan ontstaat er een tweestrijd, wie heeft het meest geduld.
Tortel, geen straten maar steigers en trappen.
Impressiefoto.
Zoek de weg... De pas naar Chile Chico.
Een rivier volgens Bob Ross.
Een beetje huiselijke sfeer af en toe kan geen kwaad. De honden hiervoor dienen zich vanzelf aan.
Kamperen is afzien, maar je wordt er wel voor beloond. Uitzicht vanuit de tent.
De regen heeft ook een groot voordeel: we zien genoeg watervallen en beken voor de rest van ons leven: grote, kleine, lange, brede, smalle, maar allemaal lekker gevuld. Een dag hebben we ons aardig verkeken op het rijden en het weer. Niks om te overnachten was open, de tent opzetten was geen optie. Uiteindelijk diep in de avond en 60 km van de route in een hotelletje beland. Hier leuk Braziliaans stel ontmoet die ons de illusie van het carnaval in Rio hebben ontnomen (het zijn fotomodellen) maar wel een paar erg bruikbare tips hebben gegeven.
Afgelopen dagen dus vooral gereden, maar zaterdag ons beloond met een mooie excursie. Op een (overdekte!) boot naar de Laguna San Rafael gevaren. Hier komt een enorme gletsjer uit in zee. De lagune is bezaaid met ijsblokken en ijsbergen die hier langzaam smelten. Het is een surrialistisch schouwspel want alle blokken hebben verschillende kleuren (van wit tot fel blauw) en de meest bizarre vormen. Af en toe breekt er een ijsberg door midden. Dit gaat gepaard met een luide knal en hierna kantelt de berg waardoor de lagune opeens een golfslagbad wordt. Het regelen van de excursie ging niet helemaal vlekkeloos waardoor we als pleister op de wond een gratis nacht in een luxe hotel hebben gekregen. Best lekker.
De officiele naam van de Carretera Austral klinkt iets minder rustiek: Carretera Austral General Augusto Pinochet. Hij leeft voort.
Om een indruk te krijgen, helaas geen geluid.
De weg, gewoon met regen.
Dezelfde weg, met natte sneeuw. Tussen hoop en vrees.
De vrees kwam uit: de weg met sneeuw. Maar wel betoverend.
`s ochtends vroeg op weg naar de Laguna San Rafael. Zonsopkomst in de fjorden.
In de lagune werden we met zodiacs naar de gletsjer gevaren. Dan krijg je pas een idee van de verhoudingen.
Een close-up van een ijsberg.
Niet alleen in de VS, ook hier zijn volgende week (weliswaar lokale) verkiezingen. Campagne gaat met veel vlagvertoon en getoeter gepaard.
Voordat we deze tocht gingen doen hebben we op Chiloe nog bij een boerenfamilie gelogeerd. Ze noemen het agrotoerisme, wat inhoudt dat je meedoet en kennis maakt met hoe zij leven. Dit was behoorlijk indrukwekkend, aangezien zij toch wel heel erg anders leven en je nu dus letterlijk bij hun in de keuken kijkt. het is bijzonder te zien hoe zij bijna zelfvoorzienend zijn. Alles komt uit eigen tuin of stal. We troffen het met de gastheer/vrouw, ze vonden het erg gezellig. Veel gekletst, naar de voetbalwedstrijd Chili-Argentinie (0-0) gekeken en heerlijk gegeten.
Straks gaan we beginnen aan de Carretera Austral, de weg door de wildernis van Zuid-Chili. Hierover de volgende keer meer.
Voor diegene die er ooit is geweest, het was net de familie Fay.
Een reis terug in de tijd.
Een weeskalfje kreeg alle aandacht van Angelique.
De boer bezig met z´n schapen op stal te brengen. Wilde honden schijnen de beesten regelmatig aan te vallen en op te eten.
Een van de beroemde houten kerken van Chiloe.
Soms geloven we onze eigen ogen niet.
Iedere dag wordt trouw de kas opgemaakt.
Eerder dan gedacht dus weer terug naar Argentinie. Overigens voor mensen die een beeld willen krijgen van het reizen hier, het landschap en de mensen: er is een verfilming van de reis die Che Guevarra op de moter door Zuid-Amerika heeft gemaakt. Met Gael Garcia Bernal (Amores Perros en Mala Educacion) als Che. Zeker de moeite waard, als ie in de buurt draait!
Helaas voor de mensen die op deze pagina iedere dag iets nieuws verwachten: we willen en kunnen niet iedere dag in een internet-cafe zitten. Jullie nieuwsgierigheid doet ons deugd maar het kost heel veel tijd.
Wat is er nog meer gebeurd de afgelopen dagen: we hebben weer eens een fikse wandeling gemaakt. Deze keer naar een meertje in de bergen. Het was voornamelijk baggeren, glijden en ploeteren door de blubber. Heeft onze band zeker versterkt.....Uiteindelijk werden we rijkelijk beloond met inderdaad een paradijselijk meer. We konden hier welgeteld tien seconden van genieten want we moesten nog terug door de modder voor het donker werd...
En dan de tijd! Wat neemt ie ons al twee keer in de maling. Eerst kwamen er al na een dag achter dat er een uur tijdsverschil zit tussen beide landen. Twee dagen na het ingaan van de zomertijd (!!!) in Chili werd dit ons pas duidelijk. Nu snappen we pas waarom de mensen opmerkten dat het wat laat was voor de wandeltocht naar het meer. Zo zie je maar, je hebt niet alles in de hand.
Nu dus op Chiloe, een eiland waar volgens iedereen de tijd heeft stil gestaan. Valt wel mee want ze hebben internetcafe´s. Wel erg mooi hier, vandaag voor het eerst van ons leven pinguins in de natuur gezien. Voor ons was het hoe dan ook bijzonder, ook al waren er maar een paar honderd in plaats van de duizenden die er in de zomer schijnen te broeden. Verder druk bezig geweest wat kleine dingen aan de auto vast te laten zetten. De wegen hier zorgen werkelijk dat alles wat los kan trillen ook los trilt. Lassen dus!
Een van de meren langs de ruta de Siete Lagos (Arg). De overige 6 besparen we jullie.
Verdwalen is lastig, GPS werkt prima hier.
Ons onderkomen in Entre Lagos, werkelijk prachtig. De kachel moest hier overigens aardig worden opgestookt. ´s Avonds was het lezen bij de kachel, met een glaasje wijn.
Het uitzicht vanuit het huisje.
Een hengel gekocht omdat er naar verluidt heel veel en grote zalmen zitten. Helaas.... het wachten werd Angelique te veel. We hebben gewoon spaghetti gegeten die avond.
Een indruk van de blubber. Hier kon de auto niet verder en het was voor ons ook zoeken naar een goed pad.
Route was absoluut de moeite waard,
zeker omdat we hierop werden beloond op de weg terug. Radiohead klinkt dan erg gaaf.
Het kan even duren voordat je zoiets kunt inhalen.
Het veer naar Chiloe.
Topoverleg op de pinguin-eilandjes.
Angelique laat de gids zien goed opgelet te hebben en geeft een perfecte pinguin-imitatie.
Pucon achter ons gelaten en via de bergen naar Argentinie gegaan. Erg mooie route die wat langer duurde dan gedacht: volgens alle wegwijzers en kaarten en politieadvies was het toch echt mogelijk van a naar b te rijden via die ene weg. Maar na 30 km steeds heftiger geploeter moeten omdraaien omdat er opeens toch een bord stond dat verder rijden werd afgeraden. Keuze gemaakt stuk met met de boot te doen. Hiervoor nachtje in gehucht Puerto Fuy, met 2 hotels en 1 restaurant, doorgebracht. We hebben de eigenaar uit zijn winterslaap getrokken, gasten was het laatste wat hij verwachtte. Hij had trieste verhalen maar was erg gastvrij en deed zijn uiterste best.
Het passeren van de grens ging onverwacht soepel. We hadden meer problemen verwacht met de auto. In plaats daarvan werden we warm ontvangen en geholpen met de papierwinkel. Vannacht in San Martin de los Andes weer eens gekampeerd. Niet echt een succes. Deze keer was het niet de kou maar was de camping een beetje luguber en raasde het verkeer zowat door de tent. We dachten de enige te zijn maar er bleken enige gezinnen permanent in een paar bouwvallige caravans te wonen die ons vervolgens zaten te bespieden. Brr.. nu weer een leuke Cabaña gevonden voor een paar centen, daar hoef je dan niet lang over na te denken.
Achter de gids aan zig-zaggend naar boven.
Af en toe de hoognodige pauzes.
Een idee van de hoogte.
Ad en Angelique op de top!
En dan heb je er dus pas een van de vele hier in de omgeving beklommen...
Spreekt voor zich.
het enige restaurant van Puerto Fuy, waar we op de boot moesten wachten.
Deze boot bracht ons het meer over naar Argentinie.
Panorama van het dorp.
Toch een beetje thuis. Iets waar jullie nog een lange donkere winter op moeten wachten...
Na Cajon de Maipo naar de kust gereden, hierna weer het binnenland in (Chilan) en toen naar de bergen. Hier twee dagen bij termische baden gezeten (is niet meer dan een vijver met heet water (70 graden) wat uit de berg komt), wat gewandeld en gelezen. Momenteel in Pucon, erg toeristisch maar gelukkig zijn er maar weinig mensen. Pucon ligt aan de voet van een behoorlijk flinke vulkaan en een deel van de toeristenindustrie alhier bestaat uit het aanbieden van expedities naar de krater, op 2800 meter. Dus dat gaan we morgen ook maar eens proberen. Het is vijf uur door de sneeuw naar boven en als je de uitrusting die we aanmoeten alleen al ziet besterf je het. Lijkt wel een trip naar de Zuid-pool. Jullie horen nog wel of het gelukt is...
Voor Renee en Frederic en Patrick en Monique en Diana: jullie bijdragen aan een veilige reis hangen.
In Nederland is deze weg zeldzaam, hier zie je niet anders. Oefenen voor de Caretera Austral en Patagonie.
Daar het voorseizoen is zijn dit soort huisjes te betalen. Maar vooral erg prettig aangezien kamperen nog iets te optimistisch is, qua temperatuur.
Voor de natuurfreaks.
De eertse keer aan de Pacific-kust, helaas mistig
idem
Toch kamperen, in een schuur, om de kou een beetje de baas te blijven
Ossen brengen het hout voor de kachel. Dit is bij de termische baden.
En ´s avonds weer BBQ-en, hoe koud het ook is. Mam, je zult trots op me zijn.
Nog wat natuur in nationaal park.
De vulkaan Villarrica, waar we morgen bovenop staan.
Ondertussen zitten we in de bergen (Cajon de Maipo), zo´n 60 km ten oosten van Santiago. Werkelijk prachtig hier. We zitten op een camping waar we twee nachten de enige gekken in een tent waren. We hebben wel een prive-barbeque en licht en stromend water.
Tussen het gebel over de auto (die komt morgenvroeg, met de papieren - wat dan wel weer een meevaller is) zijn we naar een mooie waterval gelopen en is er wat hout voor de BBQ gesprokkeld.
Daar gaat ie dan...
Hier hadden we pech, geen verkeerde plek voor pech toch?
Zo zullen er nog vele overwonnen moeten worden
Hout voor de BBQ
Afgelopen weekend was nationale feestweekend. De lagere bevolkingsgroepen dromden samen in een park om enorm, maar dan ook enorm veel te eten en drinken. Wij stonden echter voor het Presidentieel Paleis (daar waar Allende omgekomen is) en werden beloond met een handdruk van de president zelf. Daarna was er een militaire parade. Best indrukwekkend, Chilenen zijn gezond trots op hun leger.
De president van dicht bij
De generaals van Chili
Het vrouwelijke detachement
Nog weinig veranderd, zoals jullie kunnen zien
Op zoek naar reservelampjes.
De eerste bureaucratische hobbel genomen: De RUT is binnen in nog geen anderhalf uur.
Op de automarkt
Ook op de automarkt
´Onze´auto, die achteraf niet de onze bleek. Het was de witte er naast.
Angelique inspecteert de beenruimte achterin
Het keukengerei is ook al binnen.
Hostel is beetje ranzig en verlopen en de baas is irritante Gringo die erg opdringerig is, kost moeite hem weg te houden. Maar voor drie dagen wel vol te houden.
Gisteren een laatste glas gedronken met vrienden in de Vooghel. Mooi stel mensen, maar nu even niet... Entonces, vamenos!
Via deze site willen we jullie en kunnen jullie ons op de hoogte houden.
De auto: Wat speurwerk leert ons dat een Chevorlet LUV (is eigenlijk een Isuzu) een zeer goede keuze is, en dan liefst een diesel want gaan minder snel stuk, zo zeggen de deskundigen.
