Daar zijn we weer.
Monique, Ad, Marin en Ine.
Utrecht had voor champagne gezorgd.
Marieke, Angelique, Ad, Patrick en Ine.
Op de luchthaven van Santiago, op weg naar huis.
21-9-2005 | Altea. Om deze reis en ook deze site af te sluiten hebben we beiden, los van elkaar, wat op een rijtje gezet. Wat vonden we nu het leukste hotelletje, de bizarste plek en de vervelenste rit?
Vorige week na een pittige reis aangekomen in Altea, Spanje. Hier gebruiken we de tijd om even bij te komen van de twaalf uur tijdverschil en om de reis een beetje te verwerken door de site en de agenda nog eens door te bladeren, muziek te draaien en er met z'n tweeen over te kletsen. Immers, we hebben het afgelopen jaar zoveel gezien, en beleefd.
Verder zijn we afgelopen weekend naar Andalusie geweest om de derde halfzus van Angelique te leren kennen. Nog een weekendje en dan zit het erop. Eerlijk gezegd is het serieus wennen: de snelheid van het verkeer, het enorme assortiment in de winkels, zoeken naar een parkeerplaats, de afhankelijkheid van de telefoon (na krap 24 uur hadden we al een nieuw mobieltje. Gewoon bellen is erg duur en er zijn amper telefooncellen.).
Onderaan het overzicht nog wat foto's van Frans-Polynesie. Dit was echt de afsluiting die we in gedachte hadden. Heerlijk luieren in onze dubbel ge-upgrade overwaterbungalow, een paar prachtige duiken gemaakt met als topper haaien op minder dan twee meter afstand. We weten dat ze in principe niet bijten, maar toch gaat je hartslag omhoog. Het aantal bezochte eilanden: Rangiroa, Manihi, Huahine, Raiatea en Maupiti was precies goed. Op Bora Bora en Tahiti hebben we slechts overgestapt waardoor het verblijf beperkt bleef tot een nachtje. Het was van alles wat: atollen, bergen, strand en rif. Het waren niet de mooie witte stranden die je je voorstelt, sterker nog, het was behoorlijk zoeken naar een comfortabel plekje omdat er geen zand maar koraalstukken liggen. Maar klagen hoor je ons niet.
Mensen, we laten het hier nu echt bij. Bedankt voor alle leuke reacties en tot snel in levende lijve.
Angelique en Ad
Het Overzicht
| Wat: | Angelique: | Ad: | |||
| Leukste overnachting: |
- Estancia op Vuurland ( Chi) - Kamperen op het strand (Chi) - Met kerst kamperen in Chuy ( Uruguay) | - Estancia del Estero (Tierra del Fuego, Chi) - Vrij kamperen aan het Lago Gral. Carrera (Chi) - Cabañas Entre Lagos (Chi) en Los Olivos (Arg) |
|||
| Leukste hotel: | - Over-water bungalow in Manihi (Frans Polynesie) - Hotel met bad en vloerverwarming in Pumamarca (Arg.) - Cabaña met openhaard, aan een meer in Entre Lagos (Chili) | - Hotel in Jezuietenroute in Bolivia, onverwacht relaxed na een zware dag. - Hotel in Purmamarka (Arg) - Overwaterbungalow in Manihi (Frans Pol.) |
|||
| Slechtste hotel: | - Scott´s place in Santiago (Chi) - "sexhotel" met vieze zweet matrassen van plastic in Rio de Janeiro, Brazilie | - Scott's Place, Santiago. Ons eerste onderkomen deze reis, afgeleefd hotel en eigenaar. - Sexhotel Rio de Janeiro. De hygienische plastic matrassen dreven je het bed uit. - Hotel in Brasilia. Cluastrofobisch hok in bizarre stad. |
|||
| Lekkerste eten: | - Moqueca, Braziliaans vis-en garnalen schotel met cocosmelk - Ojo de Lomo, Argentijnse biefstuk - Sushi uit Brazilie - Saltado de lomo, Peru. Roergebakken groente met reepjes rundvlees. |
- Ceviche, Peru. Rauwe vis in citroensap gemarineerd. - Moqueca, Bahia, Bra. Zie Angelique. - Vlees in Patagonie, Argentinie. Het lam op Vuurland en de biefstuk in Buenos Aires. |
|||
| Vieste eten: | - Kip van het spit in Llallagua (zeer vet)(Bol) - Pizza in Chivay,een grote smaakloze deegklomp. Pizza van Pizzahut in Santiago.Peru. |
- Pizza van Pizzahut in Santiago. - De kip in Llallagua, zie Angelique. - Het eten in het vliegtuig van Lan Chile. Geef dan niets. |
|||
| Mooiste plek: | - Fernando do Noronha, Playa Cacesoua ( Bra) - Sneeuw op de grens Arg/ Chili - tropisch woud Manu (Per) |
- Fernando de Noronha (Bra) en Manihi - Voor de Perito Moreno Gletsjer (Arg) - De samenvloeing van de Amazone en de Rio Negro bij Manaus. |
|||
| Lelijkste plek: | - Kust van Peru, ten zuiden van Lima richting Chili - Brasilia, hoofstad Brazilie - Dorpje Bajo Caracoles. Kwam mij luguber over, alsof iedereen het met iedereen deed. (Arg) |
- Bajo Caracoles (Arg) Een stoffig Twinpeaksdorpje aan de Ruta 40 met als enige hoogtepunt het benzinestation. - Brasilia. Het centrale deel is mooi, maar de de woonwijken zijn een groot Overvecht. - De kust van Peru. Mistige woestijn vol puin, ruines en half afgebouwde huizen. |
|||
| Bijzonderste plek: |
- de auto - Vuurland/ Patagonie. Eerste kennismaking met zoveel ruimte, mooie kleuren wilde dieren zoals vossen,guanacos en vogels - Paaseiland, heeeel ver weg van bewoonde wereld - Peninsula Valdes ( Arg). Mijn verjaardag hier gevierd en tijdens bootocht veel walvissen en dolfijnen gezien |
- In de LUV - Paaseiland - Mamiraua (Bra). Prachtig regenwoud. |
|||
| Bizarste plek: | - Favela, sloppenwijk in Rio de Janeiro ( Bra) - Gevangenisbezoek in Lima ( Per) |
- De favela in Rio de Janeiro. Machinegeweren en bier. - Paaseiland/ Atollen in Frans-Pol. Je voelde de verlatenheid. - Ieder Zuid-Amerikaans Internetcafe. Een kakafonie van schietgeluiden, muziek, gillende jongetjes en langsrazend verkeer. |
|||
| Mooiste rit: | - Salartour, zoutvlaktes ( Bol) - Tocht langs Siete Lagos in de buurt van Barriloche (Arg) - Tocht door de Andes van Huallanca naar Chavin (Per) |
- Uyuni naar San Pedro de Atacames. De Uyunitour dus. - De weg naar El Chalten (Arg) De Fitz Roy toont zich majesteus aan de horizon. - Sao Paulo 's nachts. Na het diner met Ellis door nachtelijk Sao Paolo geraced. Een wereldstad is 's nachts nog bizarder. |
|||
| Vervelenste rit: | - Stuk van Recife via Brasilia naar Cuiaba. Reden:lange stukken, saai en vrij stressvol ivm slechte weg en overvalgevaar. (Bra) |
- Brasilia-Cuiaba (Bra) Soja, soja en nog eens soja. Kilometers zonder een bocht. - Carmen de Patagones-Tandil (Arg) Graan, graan en nog eens graan. Kilometers zonder een bocht. - Trujillo-Lima. Woestijn en mist. |
|||
| Meevaller: | - Dierenleed.Ik had dit veel meer verwacht. Wel aantal stervende dieren gezien, maar in hun eigen omgeving, in de natuur. Tja, dat zijn we niet gewend in Nl. - Corruptie, lang niet op zo´n grote schaal als verwacht - Veiligheid. Ik heb me nauwelijks bedreigd gevoeld. |
- De LUV. - De weg vinden. Natuurlijk met af en toe de hulp van de GPS maar we zijn eigenlijk niet een keer verdwaald/echt verkeerd gereden - Het Spaans. Ik kon me goed redden. |
|||
| Tegenvaller: | - Autorijden viel soms tegen omdat het lange rukken waren of dat we simpelweg geen zin hadden om te rijden, maar je zult wel moeten als je van A naar B wilt - De hele wereld werkt met internet, dus wij moeten daar ook in mee. Veel dingen via internet aanmelden, zoals bijv. Inca-trail - Spaans spreken. We spraken wel veel Spaans, maar het blijft op een zeer eenzijdig en eenvoudig niveau. het zijn altijd dezelfde soort praatjes: waar komen jullie vandaan, hoe reizen jullie, is Nederland niet het land van de melk, etc. |
- De Copacobana. Tsja, zoals de inwoners van Rio al zeiden: Rio is Rio niet als het regent. En dat geldt zeker voor de Copacobana. - De afhankelijkheid van internet. Hoeveel uren we wel niet... - Machu Picchu. De eerste indruk dan. Wolken en ondanks het vroege uur al vol met toeristen. |
|||
| Leukste stad: | - Buenos Aires ( Arg) - Pumamarca ( Arg) - Ayacucho (Per) - Moquegua (Per) |
- Buenos Aires. Heerlijk na al die leegte. Boca Juniors, lekker eten en cultuur. - Ayacucho (Per). Relaxte provinciestad die je in twee dagen het gevoel gaf dat je er al een jaar woonde. - Ouro Preto (Bra) Aan de vooravond van de carnaval. |
|||
| Mooiste strand: | - Rangiroa, mooi wit en verlaten ( Frans Polynesie) - Chuy, ruig. (Uru) - Itacare (Bra) |
- Itacare (Bra). Prachtige tropisch baai, lekkere restaurantjes en een goede sfeer. - Fernando de Noronha (Bra). Eilandgevoel en prachtige zonsondergang. - Lago Gral. Carrera (Chi) Daar waar we gekampeerd hebben. Zie de foto ergens uit oktober vorig jaar. |
|||
| Aardigste mensen: | - Brazilianen, erg gastvrij. Ze nodigen je uit en als puntje bij paaltje komt ben je nog steeds welkom. - Uruguyanen. Zij zijn erg nieuwsgierig. |
- De Brazilianen. Zonder twijfel. - De rest. In een jaar tijd opvallend weinig vervelende mensen tegengekomen. |
|||
| Vervelenste mensen: | - Eigenlijk zijn we geen onaardige mensen tegengekomen. Sommige mensen op Paaseiland en in Frans Polynesie waren zeer stug. |
- Mannetjes op het plein van Cusco. Hey my friend, cheap food? Free Pisco Sour? - Sommige mensen op Frans-Polynesie waren opvallend stug. Niet echt vervelend maar je kreeg af en toe het gevoel dat je totaal ongewenst was in het hotel waar je verbleef. |
|||
| Ontdekking: | - Ik heb me erover verbaasd dat we eigenlijk nauwlijks ziek zijn geweest, op wat diarree na. - Ook al ben je een jaar op reis, lijkt het alleen vakantie, toch kon ik dagen hebben dat ik " kapot" was van niks doen. - Ik was me er in NL niet echt bewust van dat er zoveel mensen zijn die echt alleen bezig zijn met het verkrijgen van de eerste levensbehoeftes. Mensen die de hele dag bezig zijn om een bord eten te verdienen, en die dan nog met de hele familie moeten delen ook. - Dat natuur rustgevend is. - Dat reizen niet een groot feest is. het is best werken: plannen, je informeren, auto laten maken, de verantwoordelijkheid voor je zelf en de bezoekers. - De machocultuur is nog zeer extreem aanwezig in de bezochte landen. | - Het gemak van het reizen in Zuid-Amerika. - Hoe weinig ik gemist heb aan Nederland. - Hoeveel sneeuw er in no time kan vallen. (zie het verhaal over de pas naar Santiago) - De afstanden. Die waren enorm. |
|||
| Meest gemist aan Nederland: | - Etentjes met familie en vrienden - Muziekoptredens - Kletsen met vriendinnen |
- Ligt voor de hand: familie en vrienden. - Concerten en festivals. |
|||
| Minst gemist: | - Het huis en mijn spullen - Snelle en drukke leven. | - Nieuws/actualiteiten. Wat je niet weet houdt je ook niet bezig. - Drukte, zowel van de agenda als de wegen. - Georganiseerdheid. Met wat minder strepen op de weg gaat het ook goed. |
|||
| Grootste uitdaging: | - Duiken - Rijden in Zuid- Amerika - Beklimmen van de vulkaan Villarrica in Chili. - De 5-daagse trekking in Torres del Paine ( CHi) |
- Veilig met de LUV terugkomen in Santiago. - Duiken. Een ontdekking en nog steeds een uitdaging. - De tijd dat we samenreisden met familie/vrienden. |
|||
| Wat zou je anders doen? | - Meer kamperen |
- Twee jaar gaan. Een jaar is gewoon te kort voor wat we hebben gedaan. |
|||
| Mooiste natuur: | - Gletsjer Perito Moreno ( Arg) - Manu en Mamiraua, jungle (Per) - Reuze varensbos bij Samaipata (Bol) - De Andes tussen Cachi en Cafayate (Arg). Een Dali-achtig landschap. |
- Manu (Per) en Mamiraua (Bra). De Amazone op haar mooist. - De Carretera Austral (Chi). Ondanks de regen een indrukwekkende route door oerbossen, woeste rivieren, hangende gletsjers en stille meren. - De lagunes van Frans-Polynesie. Met name de atollen van Rangiroa en Manihi. Zoveel kleuren blauw. |
|||
| Mooiste wandeling: | - stuk bij Huaraz ( Pe) - Torres del Paine ( Chi) |
- De tocht naar de Valle Frances in Torres del Paine. (Chi) De beloning was er met het uitzicht. - Naar de waterval in de Chapada Diamantina (Bra). Klauteren door een rivierbedding. - In het P.N. Tierra del Fuego. De tweede dag met mijn ouders een berg beklommen die je uitzicht gaf over het Beagle Kanaal en Kaap Hoorn. Echt het einde van de wereld. |
|||
| Bizarste moment: | - Het moment dat we bijna beroofd werden in La Paz( Bol). De man had de tas al in zij handen, was al halverwege de straat maar kwam ´m weer terugbrengen. - We hebben 2 keer een hond onder de auto gehad. Wij in de stress, maar beide keren liep de hond gewoon weer verder. - Toen ik mijn ex-collega in Lencios ( Bra) tegenkwam. - Het weer zien en vervolgens afscheid nemen van de mensen die langs zijn gekomen. |
- De 'crash' vlakbij Toro Toro (Bol). In het donker, na een slopende rit, begeeft de auto het. Je denkt in de middle of nowhere te zitten maar uit het niets duiken mensen op die je helpen, eten geven en onderdak aanbieden. - Rijden op het zout. - Met z'n zessen in Sucre. Opeens zit je met Angelique d'r ouders en Juriaan en Sandra in een cafe aan de andere kant van de wereld. - Iedere keer het welkom en het afscheid van vrienden en familie. Het is raar iemand op een vreemde luchthaven op te wachten. |
Tot slot:
Angelique: Zou ik deze reis weer doen? Ja!!!!! Ben ontzettend blij en trots dat we deze reis gemaakt hebben. Ik zou het zo overdoen en weer met eigen auto op stap gaan. Ik heb me echter nooit gerealiseerd dat het zo moeilijk zou zijn om ervaringen vast te houden. Om deze reden is de web-site voor ons zelf ook heel belangrijk. Het dient als een soort dagboek. Verder hebben we in een kleine agenda dagelijks heel summier het wat, hoe en waar van die dag bijgehouden.
Het is me opgevallen dat het lastig is uit te leggen aan mensen dat een jaar reizen niet betekent dat je een jaar vakantie hebt. Met name doordat we met de auto reizen is de verantwoordelijkheid groot en dat betekent dat we heel wat uren hebben gezeten om te plannen, bij politie hebben geinformeerd over de staat van de weg etc. Doordat we een satelliettelefoon cadeau hadden gekregen hebben we afgelopen jaar wel ontspannen gereden. In die zin dat als er iets met de auto mis zou zijn we altijd onze verzekeraar konden bellen voor de plaatselijke ANWB-assistentie, wat we dus ook gedaan hebben
Ik sta achteraf nog steeds achter de keuze om mensen op bezoek te laten komen. Dit is de gelegenheid geweest om langere tijd met mensen op te trekken en om mensen deelgenoot te maken van onze reis. Echter, we voelden ons meer verantwoordelijk voor het bezoek dan vooraf gedacht (door onszelf opgelegd overigens). Het is makkelijker gezegd dan gedaan om mensen "gewoon" te laten instappen. Wij vonden dat mensen toch ver moesten reizen, dat het hun vakantie was en dat we om deze reden toch op zoek gingen naar een mix tussen reizen,cultuur, actief zijn en relaxen.
Ik vond het zelf heerlijk om gewoon ergens te zitten en te observeren wat er zoal voorbijkomt, om te zien hoe mensen in het leven staan, om te zien dat kinderen lol hebben als ze simpelweg een steentje in de lucht gooien en die vervolgens proberen te vangen. Ik heb genoten van de natuur, van de autotochten door allerlei natuurparken en picknicken in het gezelschap van nieuwsgierige vogels.
Wat betreft het rijden ben ik in Brazilie ben erg geschrokken van de aanrijding die we hebben gehad. Gelukkig was dit de enige keer. Het rijden viel me sowieso mee. Bij binnenkomst in een land is het belangrijk om te vragen of er speciale verkeersregels zijn en om te observeren hoe de anderen rijden, maar als je eenmaal de ongeschreven regels kent ( Bijv. als je een kruispunt nadert en degene die het eerst toetert heeft voorrang) en je aanpast is het rijden er niet gevaarlijker dan in Nederland. Sterker nog, de mensen hier zijn veel toleranter in het verkeer en laten je er altijd tussen als je je vergist hebt. Uiteraard was het rijden in de bergen en vooral met tegenliggers en op verschillende soorten wegen (grind, zand) soms wel intensief en lastig.
Nog een weekje en dan zijn we in Nederland. Of ik daar zin in heb? Jazeker. Beetje bij beetje dringt het tot me door dat de reis voorbij is en kijk ik beetje bij beetje vooruit. Ik heb erg veel zin om familie en vrienden te zien, alle geboren baby´s en nieuwe huizen te bewonderen. En....er zijn in Nederland genoeg uitdagingen zoals het afmaken van de studie en een leuke baan vinden.
Ad: Tja, en dan is het opeens voorbij. Wat vooraf is gezegd, dat het vanaf de helft snel gaat klopt ook. Opeens ben je aan het aftellen. Van te voren ging je er toch echt vanuit dat een jaar genoeg moet zijn voor de 'ontdekking' van het continent Zuid-Amerika. Bij een ontdekking is het ook gebleven. We hebben te weinig tijd gehad om echt in het culturen, de landen en de mensen te duiken. Niet dat we daar altijd zin in hadden maar als je eens ergens wat langer blijft, zoals in Ayacucho, dan zie je meteen dat er zich een andere wereld voor je opent. En die is toch erg vaak voor ons verborgen gebleven omdat we nu eenmaal verder moesten.
Het grappige is dat je je pas achteraf gaat verbazen over dingen die je hebt beleefd en omstandigheden waaronder je een jaar hebt geleefd. Je hebt eigenlijk maar erg weinig nodig om prettig te kunnen leven. Veel keuze maakt het niet makkelijker, heb ik gemerkt.
Was het eigenlijk wat ik er van verwacht had? Ja, zeker wel. Reizen door Zuid-Amerika is toch anders dan hier in Europa. De wegen, de mensen, de wegbewijzering, etc. Maar het verschil is kleiner dan verwacht. Ik had wat meer avontuur verwacht, meer ploeteren door de woestenij, afzien, smerigheid, bedreiging. Is het door het goede budget (waardoor we iets betere hotelletjes konden kiezen), of komt het doordat we best wel wat ervaring hadden wat betreft reizen zodat we meer accepteerden en ons over minder verbaasden? Zeker heeft de satelliettelefoon onbewust voor erg veel rust gezorgd. Want waar we ook waren, welke weg we ook kozen, we konden altijd hulp bereiken. In ieder geval hebben we nooit met de handen in het haar gezeten met maar een gedachte: we willen naar huis.
Toch zullen we over een weekje weer in Nederland zijn, helaas maar toch ook leuk. Weerzien met vrienden/familie, op zoek naar een nieuwe baan en weer terug naar de Nicolaasweg. Maar op dit moment vult iedere keer als ik een cd met muziek opzet die we tijdens de reis hebben gekocht mijn hart zich nog met een enorm heimwee naar de auto, de ruimte, de vrijheid en het met z'n tweeen samenzijn. Deze dagen in Spanje zijn een afkickfase, langzaam komt thuis weer in het vizier.
Nog wat hete kwesties (hebben we uit betrouwbare bronnen vernomen):
- Ja hoor, We komen echt wel met zin terug naar Nederland.
- Nee, we hebben geen trouwplannen.
- We hebben nog geen volgende reis geboekt.
- Zijn we op zoek naar een baan in het buitenland? Niet heel erg actief, maar we houden onze ogen en oren open en we staan er wel open voor.
- Ik ben niet zwanger.
- Zijn we veranderd? We denken zelf van niet, maar we horen het wel van anderen.
- Hebben we voornemens: ja, meer weekendjes weg in eigen land, vaker een stuk wandelen in NL, minder tv kijken, meer lezen.
| Aantal gereden kilometers: | 40.783 | |
| Aantal reisdagen: | 151 | |
| Aantal keren de grens over: | 21 | |
| Aantal duiken: | 17 | |
| Aantal politiecontroles: | 24 | |
| Aantal lekke banden: | 0 | |
| Aantal kapotte schokbrekers: | 2 |
Bloemen horen bij Frans-Polynesie. Het is niet speciaal voor de toeristen, de Polynesiers lopen zelf behangen met bloemen.
Maar weer eens met mooie kleuren blauw. Wij kregen er geen genoeg van.
Af en toe zie je Frankrijk. In dit geval overwoekerd.
Op Raiatea ons getrakteerd op een Mai Tai, de plaatselijke cocktail.
Maupiti, ons laatste eiland, vanuit de lucht.
Spreekt voor zich.
Idem.
In close up.
Bedenkelijke blikken? Beide onze gedachten over het afgelopen jaar en de toekomst tijdens een zonsondergang op Maupiti.
Voor de laatste keer de zon zien ondergaan.
Polynesisch afscheidsritueel, met bloemenkransen.
Dit moeten we in zien te checken... Wens ons succes.
Rangiroa gezien vanuit de lucht:. Het is een atol, niets meer dan een smalle strook land rondom een lagune. Mooi.
Hoeveel kleuren blauw bestaan er?
Om de kosten iets te drukken zelf inkopen doen. Dat dit Frans gebied is zie je aan de Orangina, de La Vache qui rit en het stokbrood.
En dan gaat de zon 's avonds onder. Twaalf uur tijdsverschil met jullie, dus dan komt ie bij jullie net op.
Idem, iets later.
En dan komt de zon 's ochtends majesteus weer uit de lagune van Manihi op.
Vanuit het huisje op Manihi kon je zo hup het water in.
Op Huahine een bootje gehuurd en een dagje rond het eiland gevaren. Gepicknickt op een verlaten strand, net de Blue Lagoon. Prachtig.
En daar wordt je best gelukkig van.
Donderdag voor twee dagen een jeepje gehuurd en op zoek gegaan naar de zaken die deze plek zo bijzonder maken: de beelden. Langzaam maar zeker komt dan de betovering. Beelden die liggen en gebroken zijn, andere die fier rechtop staan, de ceremoniele nederzetting Orongo met de twee eilandjes, vulkaankraters en overal zee. Vanaf het hoogste punt (507 meter) van het eiland zie je deze eenzaamheid: links, rechts, voor en achter: overal blauwe oceaan en verder helemaal niets. En je ziet hier als op geen andere plek dat de wereld een bol is. ´s Avonds een betoverende zonsondergang met de beelden op de voorgrond. Vrijdag nog meer beelden. Je begint auto´s en gezichten te herkennen. Gisteren een duik gemaakt, daarna wat op het enige strandje van het eiland gehangen en ´s avonds naar het grote halfjaarlijkse Rapa Nui feest. Onze gastvrouw stond erop dat we ook zouden gaan en zo geschiedde. Alle vijf de plaatselijke bands traden op met voornamelijk lokale muziek. Onverstaanbaar maar een leuk ritme. De mensen zijn totaal anders dan op het Chileense vasteland, ze zien er anders uit en zijn redelijk stug op het eerste moment. Na vier dagen heb je het idee dat je er al een eeuwigheid zit. Verder erg veel geluk met het weer. Af en toe een bui, maar meestal een heerlijk zonnetje en droog. Vanavond naar Papeete, zo´n zes uur vliegen verderop in de oceaan. Morgenvroeg dan door naar Rangiroa, twee dagen later naar Manihi, dan Huahine en Maupiti.
Voor het vertrek naar Paaseiland alvast de tassen ingepakt, zodat we straks een beetje weten hoe we dat moeten doen. Toch nog maar een pakketje opgestuurd. En dus naar Valparaiso geweest. In een tijdschrift hadden we over een designhotel gelezen en dat leek ons wel wat. Zaterdagavond naar een peña geweest. Met Sander en Nancy hadden we in Salta al zo´n muziekavond (soort open podium) meegemaakt maar die was voornamelijk muziekaal erg goed. Deze was meer op de teksten gericht, die zeer politiek getint waren. Naar mate de avond, die in het teken van het 40-jarig jubileum stond vorderde, nam de nostalgie, toe. Het waren teksten over de socialistische staat die Chili onder Allende had moeten worden maar die wreed werd verstoord door de coup van Pinochet. En er werd gedanst. Dit maal op z´n Chileens wat wil zeggen dat de man en de vrouw beide zwaaiend met hun witte zakdoek om elkaar heendansen. Raar gezicht, niets zwoels Latijns-Amerikaans aan, laat staan de ritmes van Paaseiland. Eerder een oud-Duitse boerendans.
Een blik over Valparaiso.
De hotelkamer, even wat anders dan familiepensionnetjes.
Een van de vulkaankraters (Ranu Kau) op Paaseiland.
De buureilandjes gezien vanaf Orongo.
Beelden.
Zeven op een rij.
Zonsondergang.
Idem.
Beelden die nooit hun eindbestemming gehaald hebben. Ze staan en liggen vlakbij de plek waar ze zijn uitgehouwen maar zijn nooit op hun plek gezet.
Vijftien beelden.
Angelique en een beeld.
Wij en een beeld. Op Tahiti hopen we iets meer kleur te krijgen.
In Puente del Inca, het laatste dorpje voor de grens moesten we een uur wachten omdat het enorm spookte. Gelukkig werd de pas toch nog geopend zodat we door konden rijden. Onderweg werd het echter slechter en slechter. Na een paar kilometer kwamen we in een file in een tunnel terecht, verderop was een vrachtwagen geschaard. Hoe het kon gebeuren weten we niet maar nadat een aantal auto's in de tunnel begon te keren besloten we dit ook maar te doen. Of we in Chili waren beland als we hadden gewacht blijft de grote vraag. Aangezien slaapplekken langs de route schaars waren besloten we eieren voor ons geld te kiezen. Amper uit de tunnel bleek al dat onze keuze verstandig was want door een windvlaag raakte de auto op de inmiddels met ijs en sneeuw bedekte weg in een slip waar we nog net uit konden komen. De schrik zat er nu in. Rustig maar vrij gespannen naar Puente del Inca teruggereden om daar in het enige, toen nog lege hotel te gaan zitten. Beetje bij beetje druppelden andere gestrandde reizigers, voornamelijk Chilenen die hun lang weekend in Mendoza hadden gevierd, binnen.
Weersvoorspelling: twee dagen sneeuw en storm. De politie liet al doorschemeren dat we de komende dagen waarschijnlijk nog wel vast zouden zitten. Het hotel was net zo goed als leeg na een extra lang weekend (maandag was een of andere Heilige dag) voor de Chilenen en Argentijnen. Goed bevoorraad was het hotel dus niet en dat werd ook al voorzichtig door het personeel gemeld. En naar buiten kijkend zag je dat verse aanvoer er ook niet inzat. 's Avonds voor Argentijnse begrippen een uiterst karig maal, net als de lunch en het diner de volgende dag. De salade was een plakje kaas en ham en verder was het vooral aardappelen en pasta en amper vlees. En dat noemt men in Argentinie geen maaltijd.
Was het dan echt allemaal zo erg? Nee. We hebben ons uitermate vermaakt omdat we het als een sociaal experiment zagen. Zet een hotel vol met mensen die er eigenlijk niet willen zijn, met matig eten, slechte informatie en slechts hoop. Eerst keek iedereen elkaar aan met een blik van 'wat moet ik nu met jou, morgen ben ik toch weer weg', maar naarmate de uren verstreken en de flessen wijn en whisky op tafel kwamen, ontstond er een grote familie. Samen spelletjes doen, samen naar buiten kijken, de situatie bespreken, de politie bespringen om informatie zodra ze binnenstapten.
Ondertussen leek het een goed moment het boek over de ontvoering van Arjan Erkel te lezen. Natuurlijk is het geen vergelijking maar zelf opgeloten zitten in een hotel geeft een extra dimensie aan het boek. Het was ook een goed moment de fles wijn van Sander en Nancy open te trekken, heerlijk. Verder werd iedereen die even naar buiten ging bij terugkomst hoopvol bekeken en groot was de opluchting toen er de tweede avond opeens sterren aan de hemel stonden. Toppunt was dan ook toen het weer de tweede ochtend ook nog goed was en de zon scheen. Iedereen hielp elkaar om negen uur 's ochtends de auto's uit te graven, de sneeuwkettingen om te doen en auto's te starten. Tot groot vermaak van de hotelstaf want die hadden ons nog zo gezegd dat er echt niet voor de middag gereden zou kunnen worden. Zeker aan Chileense kant kost het een flink aantal uur om de weg schoon te maken. De staf had gelijk: om half drie 's middags kwam het verlossende woord en konden we andermaal vertrekken.
Alsof de Chilenen wisten dat het de laatste keer zou zijn, verwelkomden ze ons nu in tegenstelling tot de laatste twee keren, toen er allerlei problemen aan de grens waren. Angelique is geen fan van rijden in grote steden, maar nu is ze als klap op de vuurpijl tot voor het hotel in hartje stad gereden. Een mooi afscheid van de LUV voor haar, met de CD van Renee en Frederic, die we ook draaiden toen we de stad elf maanden geleden uitreden. Donderdagochtend meteen naar het belastingkantoor om de RUT op te sporen. Maar dit was weer eens een mooi staaltje Chileense efficiency. Hij lag gewoon in de kast op ons te wachten. Vijf minuten later stonden we ietwat overrompeld weer buiten de SII (zie foto Chili 17-9-2004).
We hadden ondertussen nog een aantal andere klusjes te klaren. Onlangs hebben we hier nog vol trots gemeld dat we geld verdiend hebben met de tickets naar Tahiti. We zouden binnen drie dagen horen hoeveel we precies terug zouden krijgen (80 of 90%). Maar ondanks herhaalde pogingen hoorden we maar niets van LAN-Chile en Ad had een slecht voorgevoel. Dit bleek terecht toen de medewerkster ons vertelde dat we maar liefst 4% zouden terug krijgen, om precies te zijn de belasting. Oeps... Waarom dit? Onze juffrouw in Arica had een foutje gemaakt: ons ticket bood niet de mogelijkheid geld terug te krijgen. De medewerkster vertelde ons nu dat we een mailtje naar klantenservice konden sturen als we het er niet mee eens waren. Toen gingen de haren overeind en hebben we duidelijk gemaakt dat het toch echt hun fout is en dat ze het maar ter plekke oplossen. Ze ging aan de slag en een paar uur later kregen we het heugelijke nieuws dat we ons geld terug krijgen en maar liefst 100%.
Het probleem LAN opgelost maar wel een verloren ochtend. Immers we moesten de auto nog verkopen. 's Middags lopen uitruimen en de LUV laten wassen zodat we vandaag (vrijdag) met de verkoop aan de slag konden gaan. De snelheid waarmee dit gebeurde overtrof onze stoutste verwachtingen zodat we goed en slecht nieuws hebben: de LUV is verkocht. Op een garageterrein, waar we in eerste instantie alleen naar toe gingen om de kap te verkopen bood de tweede verkoper na enig onderhandelen een mooie prijs. De formaliteiten konden ter plekke worden afgehandeld zodat we om 11.00 alweer in de taxi zaten met een pak geld in onze binnenzak. We hadden zo'n snelle verkoop niet verwacht zodat we onze moneybelts niet eens bij ons hadden.
Dit afscheid even met het thuisfront gedeeld. Klinkt misschien raar maar na elf maanden bouw je toch wat op. Het was ons huisje en reisgenoot. Op een paar kleine dingen na (schokbrekers, radiator, gesprongen leiding) heeft ie ons nooit in de 40.783 kilometer in de steek gelaten, niet een lekke band gehad, nooit niet willen starten. En hij kan tegen zijn vele broertjes en zusjes hier in de stad heerlijk opscheppen over de Patagonische vlakten, de wouden en stranden van Brazilie, de pieken van de Andes en de woestijnen en zoutvlaktes van Bolivia. LUV bedankt!
Morgen met de bus (!) naar Valparaiso aan de Chileense kust. Woensdag dan naar Paaseiland en zondag door naar Frans Polynesie.
Je ziet de bui eigenlijk al hangen. Op dat moment zagen we het nog niet zo somber in en vonden we het vooral mooi want de sneeuw was nog ver weg.
En dan kijk je 's ochtends uit het raam en dan weet je het eigenlijk al: dit wordt nog een nachtje blijven.
We hadden gehoopt op dit moment onder de Chileense vlag te staan. Maar het gekraak van de sneeuw onder je schoenen maakte veel goed. Hoewel de wind met snelheden tot 100 km/h lang buiten blijven niet erg aangenaam maakte.
Dankzij de satelliettelefoon waren we zowat de enige met contact met de buitenwereld. Het hotel in Santiago gebeld dat we iets later zouden komen en van Jean Marc eindelijk vernomen dat de RUT nooit bij hem was aangekomen. Dit bracht wel wat stress op dat moment.
De mannen hielden zich voornamelijk op in de lobby, waar via internet de weersvoorspellingen binnenkwamen, de politie zich kwam opwarmen en ondervraagd werd en men er met elkaar de moed in probeerde te houden.
En toen was daar op de tweede ochtend de zon en de sneeuwploeg.
Omdat sneeuwkettingen op deze pas verplicht zijn hebben we deze nog snel gekocht in Mendoza. Gekeken of ze pasten maar vergeten te kijken of ook de tweede ketting helemaal compleet was. Helaas ontbrak de sluiting zodat we ook dit stukje touw nog konden gebruiken. Het hield.
Twee dagen later dan verwacht dan toch de grens met Chili.
De pas was al een aantal dagen gesloten voor vrachtwagens zodat zich aan beide zijden van de berg een kilometers lange rij had gevormd. Hij lijkt op de foto op te houden maar dat is maar schijn, hij ging nog kilometers verder.
Toen moest er uitgeruimd en schoongemaakt worden. Ook dit keer een aantal mensen blij gemaakt met afdankertjes.
In het kantoortje (omgebouwde treinwagon) om het papierwerk af te handelen.
Naast een handtekening moest er ook een vingerafdruk gezet worden.
Angelique met de nieuwe eigenaar, een uiterst aardige autohandelaar. Verzacht de pijn. Hopen op een net zo aardige koper.
Vooral niet achterom kijken.
Je bouwt wat op in een jaar....
De afgelopen week hebben we niet heel erg veel spectaculaire dingen gedaan/gezien maar heeft voornamelijk in het teken van huiselijkheid, gezelligheid, lol en goede gesprekken gestaan. Aangezien het hun vakantie was deden ook wij het een stapje rustiger aan. Hierdoor hebben we extra van deze tijd kunnen genieten en de gedachten van het naderende einde kunnen afhouden. Angelique had via het internet een prachtige cabaña gereserveerd. In Cafayate onstond er opeens onduidelijkheid waar deze cabaña zich zou bevinden. Angelique dacht in San Juan, maar het internetadres was www.losolivos-sanjavier.com.ar. En waar zou dat San Javier dan voor staan? Nu zijn er in Argentinie zo'n zes San Javiers waarvan er twee min of meer langs de route lagen, dat wil zeggen met een beetjke schuiven en omrijden te bereiken. Het bleek gelukkig om het San Javier bij Cordoba te gaan. Een blunder met goede afloop. Uiteindelijk was het een schot in de roos, een heerlijke, rustige, prachtig gelegen plek en een bijzonder sfeervol huisje waar we dan ook vier nachten gebleven zijn. Wat naar het dorp wandelen voor boodschappen, koken, uitslapen, lezen, een enkel spelletje en paardrijden. De cabaña is door de eigenaar, die architect is, ontworpen en voldeed volledig aan onze smaak. Sander en Nancy die net een huis in Utrecht hebben gekocht hebben volop ideeen kunnen opdoen. Voor Angelique was het hoogtepunt de kachel waar ze zich met heel haar hart over heeft ontfermd. Niet raar opkijken als er straks een kachel op de Nicolaasweg staat.
Na deze dagen naar Mendoza gereden voor een portie stad. Qua architectuur is het geen pareltje maar het heeft erg veel sfeer. Pleintjes, terrasjes en winkels. En dan natuurlijk de wijn! Twee avonden op stap geweest en gisteren echt de disco ingeweest. Het feest begint hier pas rond drie uur 's nachts, wat geen probleem is want je gaat gerust om elf uur aan tafel. Erg amusant al met al.
Morgen dus even afwachten hoe het met de pas zit en dan al of niet op weg naar het beginpunt van de reis. We zitten beiden nog een beetje in de ontkenningsfase maar precies 11 maanden na dato en 40.000 km verder zijn we weer terug in de Chileense hoofdstad. De grote vraag die ons bezig houdt is wat men nog voor de LUV wil geven. Er zitten wat beschadigingen op en de vraag is in hoeverre deze de prijs drukken. Maar het zal sowieso een bitter afscheid worden, een stapel peso's in de hand of niet...
In Cafayate fietsen gehuurd en langs de plaatselijke wijnhuizen geweest om wijn te proeven en inkopen te doen voor de cabaña.
De ruines van Quilmes, een Indianenstad. De bevolking is, na de Inca's en de Spanjaarden jaren lang weerstaan te hebben, uiteindelijk door de laatsten naar een dorpje bij Buenos Aires gedeporteerd.
Broer en zus.
Onderweg koffie gedronken in een van de meest trieste wegrestaurants ooit. Desolaat en eigenlijk hadden ze helemaal niets, zelfs geen koffie. Ze hebben net water kunnen koken zodat we onze eigen oploskoffie konden drinken. Geen plek om lang te blijven zitten.
De aankomst in Los Olivos werd gevierd.
Hoewel het hier winter is was het in de zon aardig aangenaam.
Dit is Rita, de hond van Los Olivos. Ze is vier dagen niet van onze zijde geweken.
Even bijkomen van een dag niets doen.
Iedereen had z'n verantwoordelijkheden. Ad is inmiddels een parrilla-specialist. Geen houtskool maar echt brandhout.
Een wandeling van een half uur bracht ons bij een ambachtelijk bierbrouwerijtje. Hier op het terras, midden in het bos.
De eerste avond had Nancy heerlijk Surinaams gekookt, de tweede dag was er parrilla, de derde avond hebben Sander en Angelique samen pasta gemaakt, de laatste dag was er weer vlees. Veel mensen genieten op vakantie misschien juist van uiteten, voor ons was een eigen aanrecht een waar feest.
Paardrijden, voor Sander en Nancy de eerste keer.
Idem.
Wat is hier nu zo bijzonder aan? Voor ons was het een van de schaarse keren dat we met z'n tweetjes achterin de LUV zaten en gereden werden.
Op weg naar Mendoza lag een nationaal park. Argentinie is een schitterend land. Verre uitzichten, diepe kleuren en absolute stilte.
Mendoza is dé wijnstad van Zuid-Amerika. Hier in de wijnkelder van een restaurant.
Dag broertje en Nancy. Geniet van Buenos Aires en werk ze straks weer.
Dag Ad en Angelique.
We zitten momenteel in Cafayate, in noord-west Argentinie. Na de aankomst van Sander en Nancy in Jujuy zijn we meteen doorgereden naar Salta. Een dagje rust en wat winkelen, toen een dagje raften op z'n Argentijns (met een onvermijdelijke barbeque) en daarna de bergen in. Via het traject van de Tren de las Nubes naar het op 3.700 meter hoogte gelegen San Antonio de las Cobres gereden. Klein Indianenstadje met één hotel. Het was een beetje afwachten hoe Sander en Nancy op de hoogte zouden reageren maar tijdens de reis en de rest van de dag zag het er goed uit en leek de coca-thee te werken. Alleen zat er de volgende ochtend een lijk aan het ontbijt. Midden in de nacht had de hoogte bij Sander behoorlijk heftig toegeslagen. Gelukkig stond Cachi als volgende bestemming gepland, en dat ligt alweer een stuk aangenamer op 2.200 meter. Wel nog even aan de vijf kilometer ruiken want we moesten weer eens een pas over. Vandaag even tijd om wat zaken te regelen en dan vanmiddag met de fiets wat wijnboerderijen bezoeken om wat wijn en champagne te proeven. Ondertussen kletsen en lachen we heel wat af. Na elkaar tien maanden niet gezien te hebben is er genoeg stof. Hun visie op werk heeft ons positief gestemd over de nabije toekomst, we zitten nu volop ideeen en krijgen steeds meer zin om aan de slag te gaan.
Even twee weken terug in de tijd. Om maar zoveel mogelijk uit de auto te halen hadden we besloten om voordat Sander en Nancy zouden komen een cirkeltje (1.200 km) te maken via Tarija (Bol), Iruya (Arg) en weer te eindigen in Purmamarca. En het was een echte toegift, eigenlijk ook het laatste gedeelte met z'n tweeen per auto door Zuid-Amerika. Uiteraard moeten we nog van Mendoza (Arg) naar Santiago (Chi) maar dat is maar een ritje van een dag. In vier dagen werden we getracteerd op totaal verschillende landschappen, mensen, culturen en temperaturen. Landschappen en temperaturen: steeds groener werd het vanaf Salta, totdat we bij de Boliviaanse grens midden in het sub-tropische woud zaten. Toen weer langzaam droger, kouder en hoger tot de altiplano (hoogvlakte). Vandaar omlaag naar de vallei van Humahuaca, vruchtbaar met droge bergen in alle kleuren omringd, met een heerlijk klimaat. Mensen en culturen: hippe stadsmensen in Salta, Indianen op het platteland en hadden we een bepaald beeld gekregen bij de Bolivianen, in Tarija werd dit weer bijgesteld: modern, op het eerste oog welvarend stadje met levensgenieters die 's avonds de restaurants vullen. De bureaucratie laat zich er wel nog gelden. We hadden in Sucre een pakket naar Nederland verstuurd tegen een vriendelijk tarief en wilden dus nog iets versturen. Dit tarief bleek opeens niet te bestaan, aldus de uiterst meewerkende (niet dus), al nagelvijlende mevrouw achter het loket. We hebben zo erg lopen aandringen dat de chef pakketpost er bij werd gehaald en deze meneer was wat behulpzamer. Terwijl wij alvast naar de douane gingen (ook dit moest opeens, terwijl onze kofferbak nog nooit is geopend bij de vele grensovergangen) ging hij eens met La Paz bellen. Bij terugkomst bleken we gelijk te hebben en kon het tarief (over land) wel aan ons verkocht worden. Geen woord van excuus van de loketmevrouw. Wat dit tarief over land nu eigenlijk inhoudt weten we niet want diezelfde dag kregen we te horen dat het eerste pakket al in Nederland was. Bizar snel, in twee weken.
In Tarija hebben we een begin gemaakt met het opruimen van onze spullen die we gaande de reis hebben aangeschaft: kookspullen, dekens, lakens etc. Veel kan niet mee terug en verkopen heeft ook geen zin. We besloten een paar pakketjes te maken en die onderweg uit te delen aan mensen die ze goed zouden kunnen gebruiken. We kregen alle dankbetuigingen en steun van heiligen waar we nog nooit van gehoord hebben toegewenst. Maakt niet uit: wij blij, zij blij. In Argentinie Iruya bezocht, een geisoleerd dorpje waar de weg ophoudt en vanwaar je naar nog eenzamere bergdorpjes kunt lopen. Twee en een half uur gaans van Iruya ligt San Isidro, prachtig op een klif. Wij liepen er voor de lol naar toe, maar onderweg kom je schoolkinderen en marktvrouwen tegen voor wie het dagelijkse routine is.
Na de ongeschondenheid van Iruya weer naar de relatieve luxe van Purmamarca. De vorige keer hadden we daar een leuke hosteria (klein hotel) gezien. Heerlijke kamer met balkon waar we na een wandeling met ons boek en een fles champagne van de warme winterzon hebben genoten. Het was immers onze laatste avond alleen. Waar we de week ervoor nog stierven van de kou was het nu belachelijk warm. We hadden in het restaurant een tafel bij de openhaard gereserveerd, maar die is nooit aangegaan. Wel een erg lekkere binnenkomer voor Sander en Nancy die we op de ergste kou hadden voorbereid.
Op weg naar Tarija werd het landschap steeds groener.
Angelique op weg om een familie blij te maken met onze kookspullen.
Eenzaam kerkhof in Bolivia. Ze liggen altijd ver van de dorpen verwijderd maar op prachtige plekjes.
Nog 1 kilometer naar Iruya.
En dan duikt het dorpje opeens zo op.
Waar kan ik oversteken? Het pad naar San Isidro liep door de rivierbedding en je moest regelmatig oversteken.
Zwaar transport op weg naar San Isidro. Deze man legt deze route waarschijnlijk dagelijks af.
Argentinie heeft klasse! Onze kamer in Purmamarca.
Bij Purmamarca, tijdens een wandeling.
Daar zijn ze dan. Op het vliegveld van Jujuy.
Sander en Nancy hebben een nieuwe hobby: filmen.
Aan tafel na het raften.
Picknick onderweg van Salta naar San Antonio de los Cobres.
Met z'n viertjes op 4.895 meter. Sander keek uit naar de afdaling.
Langs de weg stond deze uiterst nieuwsgierige lama. Volgens de eigenaresse deed ie niks, maar hij kwam wel erg dichtbij.
Angelique en Nancy tijdens het wachten op het wisselen van de banden in Cachi.
De LUV had op een van de laatste stukken grindweg nog een verrassing voor ons in petto. Hier vertelt Ad de cameraploeg wat er precies aan de hand was. De benzinetank was gaan lekken door een steentje dat in de loop van duizenden kilometers een gaatje in de tank had gesleten. Anderhalf uur oponthoud in Los Molinos, niets ernstigs dus.
Een weerzien met een beroemde weg. Na Patagonie ook hier de Ruta 40.
Dit maal voert de Ruta 40 niet door eindeloze vlaktes maar door bergen en valleien. Landschap tussen Los Molinos en Cafayate.
Lang leve de techniek. Even bijkletsen via MSN met de familie in Tegelen.
Afgezien van de kou hebben we bijzonder mooie dagen achter de rug. In Uyuni, de vertrekbasis van de meeste 3 a 4 daagse tours hebben we geinformeerd of we de tour zelf konden doen. De meeste mensen gaan georganiseerd per grote jeep over de zoutvlaktes en het ruige landschap op de grens van Bolivia, Argentinie en Chili. Volgens iedereen was het geen enkel probleem het op eigen houtje te doen met onze auto. De enige mogelijke obstakels zouden de kou en het verdwalen op de enorme witte vlakte zijn. Maar hier hadden we ons tegen ingedekt. Van internet hadden we de coordinaten van de route voor de GPS geplukt zodat verdwalen lastig zou worden. Een extra fles anti-vries, karton om de radiator te beschermen, 55 liter benzine als reserve en met de auto verwachtten we geen problemen. Aangezien bij een tour onderdak en maaltijden zijn inbegrepen, moesten we hier ook zelf voor zorgen. Voor drie dagen proviand gekocht en steeds vroeg vertrokken om de groepen voor te zijn om verzekerd te zijn van een slaapplaats.
's Ochtends met gezonde zenuwen opgestaan, immers ondanks onze voorbereidingen zou het een extreem pittige route zijn. En dit keer zouden we echt 100% op onze navigeerkunst en de GPS moeten vertrouwen. Toch ook nog spannend hoe de auto zich zou houden. Voor vertrek werden we meteen met de realiteit geconfronteerd: de radiator was geheel bevroren. Een fles anti-vries was niet genoeg. Met kannetjes heet water, zonnestralen en geduld de boel ontdooid. Een half uur later dan toch vertrokken. Vanaf Uyuni zit je na tien minuten op de zoutvlakte van 12.000 km² en dan begint het feest. Het is een aparte ervaring om puur op het pijltje op de GPS te vertrouwen. Het rijden is daarentegen geen enkele kunst. Vlak, breed, geen tegenliggers en geen gaten in de weg. Dus de perfecte gelegenheid eens wat te stunten. Zoals het tijdens het rijden van bestuurder te wisselen en dwaze rondjes te rijden. Vooraf dachten we dat de 140 kilometer over het zout het lastigste stuk zou zijn in verband met het verdwalen, achteraf was het het meest ontspannende stuk van de hele route. Op het vaste land waren er opeens veel weggetjes die erg veel op elkaar leken en de GPS bood niet altijd uitkomst omdat wegen niet altijd in een rechte lijn lopen en kunnen afbuigen. Verder is er niemand om bij twijfel de weg te vragen. Zo zijn we dus ook een paar keer verkeerd gereden. In een ogenschijnlijk uitgestorven gehucht heeft Angelique de perfecte manier gevonden mensen op te trommelen. In de achteruit reed ze per ongeluk een lemen plantenbak/muurtje omver. Binnen een minuut stonden er twintig man om ons heen. Waar ze vandaan kwamen is ons een raadsel. De schade vergoed en snel doorgereden. Hier maar geen gewoonte van gemaakt zodat we met vallen en opstaan ruim voor de tours in San Juan, waar we de eerste nacht zouden slapen, zijn aangekomen. San Juan is een gehucht van wat huizen, wat hostels en barakken. We vonden een hostel dat nog niet helemaal klaar was zodat we het helemaal voor onszelf hadden. En hoe! Men had een kachel in het restaurant en we mochten de keuken gebruiken. Deze nacht viel er te leven met de kou.
Een snelle blik 's ochtends onder de motorkap wekte vertrouwen. De radiator leek niet bevroren dus vol goede moed aan dag twee begonnen. Echter na tien minuten, al redelijk in de middle of nowhere, kwam er stoom onder de kap vandaan. De onderste tien centimeter van de radiator was wel degelijk bevroren. Geen reden voor paniek want er was niets stuk. Gewoon ontdooien. Onze thermosfles met hete cocathee heeft er aan moeten geloven maar met resultaat. Een half uur later reden we weer, op weg naar volgens zeggen een ander lastig stuk. Steil en met grote stenen. Toen we een chauffeur van een tourgroep de weg vroegen bood deze zijn vrouw als gids aan. Met haar dit stukje zonder problemen afgelegd, waarna we alleen weer doorreden. De route voerde ons langs enkele lagunes hoog in de bergen. De laatste van deze dag was de Laguna Colorado. Volgens de reisgids zou er hier een leuke (lees verwarmde) slaapplek zijn. Helaas was deze nog niet klaar. Er dreigde een ijskoude slaapzaal. Gelukkig bleek er ergens in de barakken nog een tweepersoons hok te zijn, weliswaar koud maar we mochten er op ons eigen gasstel koken. Op advies van de overige chauffeurs de motorkap ingepakt in ons grondzeil en de wekker gezet om één uur 's nachts om de motor even warm te laten worden. Dit heeft geholpen, zonder vertraging konden we vertrekken voor het laatste gedeelte van de tocht op weg naar San Pedro de Atacamas in Chili. Ondanks de ontberingen waren alledrie de dagen even mooi. De route liet ons landschappen zien waarin je ieder moment een dinosaurus op je pad verwachtte. Andere stukken gaven een beeld van hoe we ons de wereld voorstellen voordat er leven op aarde was. Vulkanen, vlaktes, bergen in verschillende tonen rood. En verder niets, geen verdwaalde beesten of huisjes. Je rijdt in drie dagen pak 'm beet van noord naar zuid Nederland over een karrespoor. Voor een vollediger beeld van deze tocht zie de foto's.
San Pedro was letterlijk en figuurlijk de beloofde oase voor ons. Het is een prettig toeristendorpje in de Atacamas woestijn, een van de droogste plekken op aarde. Omdat de Argentijnen en de Chilenen wintervakantie hebben was het even zoeken naar een slaapplek. Na een dag of drie naar Argentinie gereden. Gezien de Andes de grens vormt tussen de twee landen moesten we wederom een pas over, dit keer bijna 5.000 meter hoog. Even zaten we in de rats omdat de Chileense douane-ambtenaar ons vertelde dat we als buitenlander niet met een Chileense auto de grens over mochten. Dit kwam ons bekend voor (zie Arica) en we hielden vol dat het wel mocht. Deze houding trok hij niet maar nadat hij twee keer met z'n chef gesproken had kon hij ons niet anders dan laten gaan. Rare lui die Chilenen...
Nu was Chili (ondanks alle bureaucratische rompslomp) al een verademing na Bolivia en Peru, Argentinie steekt hier weer met kop en schouders boven uit. Waar we in Bolivia en Peru vaak ons best moesten doen iets leuk te vinden voor te eten of te slapen struikel je in Chili en Argentinie over de leuke plekjes. Alleen kunnen we deze in Chili vaak niet betalen, in Argentinie wel. Zo hebben we ons in Purmamarca getrakteerd op een superluxe en nieuw hotel met vloerverwarming, een bubbelbad en champagne. In het restaurant 's avonds ontstond een leuk tafereel. Aan de tafel naast ons gaf een vader economieles aan zijn dochter. Hij gaf als voorbeeld dat een paar jaar geleden de Argentijnen naar Europa konden gaan, maar dat Argentinie veel te duur was voor de Europeanen. Nu is dit andersom, zei hij met een knipoog naar ons. Hierna kwam er een discussie op gang over vier tafels, dwars door het restaurant met Italianen, Zwitsers, Nederlanders en Argentijnen.
Momenteel zitten we in Salta, een mooie koloniale stad in Noord-Argentinie. Hier ontmoeten we volgende week Sander en Nancy, ons laatste bezoek. In verband met de vakanties hier leek het ons slim alvast een hotel te zoeken. Morgen vertrekken we weer eens richting Bolivia. Via Tarija maken we een rondje om via de Quebrada de Humahauaca hier terug te keren. Met z´n vieren reizen we van Salta naar Mendoza.
Midden op de Salar van Uyuni (Bolivia).
Ondanks dat je weet dat het echt zout is hielden wij de associatie met sneeuw. Dit werkt versterkt door de kou.
Uitzicht vanaf een eilandje midden in de zoutvlakte.
Een van de vele eeuwenoude cactussen op dit eilandje Incahuasi. Ze groeien een centimeter per jaar en sommige waren meer dan twaalf meter hoog.
Hier hebben we geluncht. De gebraden kip had de hele nacht in de auto gelegen en was nog wat bevroren.
Je verwacht hier weinig leven, toch stikte het hier van de vogels.
Even voelen of de radiator al ontdooid is.
Impressie van de ruigheid van de weg.
Laguna Hedionda.
Flamingos in Laguna Honda.
Een andere laguna.
Impressie van het landschap.
Koffie zetten in ons luxe hok in Huayllajara. Het gasstel diende ook als verwarming.
Onze LUV tussen de Boliviaanse 4x4s.
Hoezo leeg?
Voelen jullie de kou bij het zien van dit plaatje?
De normaal groene Laguna Verde was voornamelijk wit bevroren.
De grens tussen Bolivia en Chili.
In San Pedro voor het eerst in tien maanden weer op een fiets geklommen. Ze zeggen dat je het nooit verleert, maar je billen denken hier anders over.
Zonsondergang boven de Atacamas woestijn.
Idem, iets later.
Weer iets later, volle maan boven de Andes.
Excursie gedaan naar de Tatio-geisers. Vreselijk koud, je vertrekt om vier uur 's nachts om bij zonsopkomst op`het geiserveld te zijn.
Deze puist is dus een geiser. Raar dat je het uit het binnenste van de aarde hoort borrelen.
Wat kan de natuur toch overweldigend zijn.
Een kerkje onderweg.
Weer zo'n moment dat je even een paar dagen vooruit moet kijken, deze keer onder het genot van een lekker Chileens wijntje.
Terwijl Ad bij de chef op kantoor zat wachtte Angelique bij de auto. Dat was ook geen pretje: een douanier knoopte met haar een gesprek aan wat al snel de vorm van een verhoor kreeg. "Waar wonen jullie, wat gaan jullie doen, wat voor een spullen etc..." Ook kreeg ze al te horen dat er een boete zat aan te komen of dat Ad mogelijk de gevangenis in moest. De douanier deed dit daarna af als een grapje maar de stress zat er behoorlijk in. Angelique was blij toen Ad veilig en wel weer terug was en zijn verhaal kon doen. Afijn, het programma voor de maandag (het was zaterdag) stond hierbij al vast: douane en de autokeuring.
Toch wel met knikkende knieen maandagochtend het douanekantoor binnengelopen. Onze chef zat al klaar en herkende ons van verre. Nog voordat hij de boete mededeelde overhandigde hij een printje met de officiele regels, geplukt vanaf het intranet, voor Chileense auto´s en het buitenland waaruit zijn ongelijk bleek. Voor als we problemen bij de Boliviaanse grens zouden krijgen. Dit pleit voor hem, niet waar? Maar onder de boete kwamen we niet uit. De maximale boete (150.000 pesos, 220 euro) werd ons bespaard omdat we zo aardig waren. We kwamen er met tien procent vanaf, te betalen aan de overkant. Na nog wat formaliteiten en stempels waren we schoon en zei de douanier ons gedag met de woorden: "Maak je niet druk, met Chili hebben jullie geen problemen meer".
Op naar de keuring van de auto. Deze is verplicht en zonder deze keuring krijg je geen toestemming te rijden in Chili. De onze was in mei verlopen dus het was de hoogste tijd voor een nieuwe. Ook hier met knikkende knieen naar toe, mede omdat onze katalisator al in Argentinie stuk was gegaan en we 34.000 kilometer verder zijn. Waar we een schimmige werkplaats verwachtten, waar we hoopten nog wel wat te kunnen regelen, troffen we een modern en professioneel keuringsstation aan. Alles automatisch en meteen in de computer. Alle testen zijn live te volgen via een beeldscherm en sinds de halve finale Champions League niet meer met zoveel spanning naar een scherm gekeken. Al bij de eerste test kwam het Brazilaanse gepruts aan de voorwielophanging aan het licht. Een onderdeel dat de monteur in Recife nog goed vond moest nu echt worden vervangen. De uitstoot leek volgens het scherm (zie foto) ook niet in orde en we vreesden voor de andere testen. Tien minuten later kregen we de uitslag van dit 'examen'. De handrem bleek ook niet voldoende te werken, maar de uitstoot bleek wel ok. Waarom het op scherm wel rood werd hebben maar niet gevraagd. Uiteindlijk waren we maar wat blij met deze uitslag. Met een Chileen, wiens auto ook niet was goedgekeurd, meteen maar naar een amigo die een garage heeft gereden. Onderdelen gekocht en een uur later was de auto klaar. Bij de herkeuring de volgende ochtend bleek alles in orde te zijn. Snel naar de gemeente voor de toestemming om te mogen rijden en een nieuwe verzekering. Dit hele proces is zo professioneel en biedt geen enkele speelruimte. We weten zeker dat 80 procent van de auto´s die we de afgelopen maanden gezien hebben absoluut nooit door de Chileense keuring komen. Al met al kunnen we concluderen dat we trots mogen zijn op onze aankoop. Tuurlijk zijn er wat reparaties geweest, maar wat wil je met 34.000 kilometer, waarvan meer dan de helft over zeer slechte wegen.
Ander goed nieuws van deze maandag: Jullie denken dat we dit jaar alleen maar geld uitgeven, niets is minder waar. Tijdens de reparatie van de auto besloten we bij de vliegmaatschappij LAN binnen te lopen om eens te informeren of we niet iets later van Tahiti naar Santiago terug konden vliegen. Dit kon, maar voor 100 dollar per ticket. Jammer, dachten wij. De medewerkster trok tijdens het bekijken van onze gegevens een wel heel raar gezicht. "Wat hebben jullie een duur ticket, zeg." Deze hadden we in oktober in Argentinie bij een LAN-kantoortje gekocht, lekker vroeg zodat het goedkoop zou zijn. Nu bleek het eenderde goedkoper te kunnen. Zij vond het zo lullig dat ze meewerkte aan een truc. We mochten onze oude tickets annuleren en we krijgen hiervoor 90% terug. Meteen konden we nieuwe tickets kopen, met gratis aangepaste datum! Deze truc leverde ons 700 dollar op, snel verdiend. Al met al productieve dagen daar in Arica.
Aangezien we in de buurt zijn (maar twee dagen rijden) en Marieke een beter beeld wilde krijgen bij het ontwikkelingsproject in Bolivia dat ze steunt besloten we van Arica via Sucre naar Uyuni te reizen. Na de herkeuringop ons gemak naar het Chileense dorpje Putre gereden, ook om weer wat aan de hoogte te wennen. De volgende dag zouden we wel zien hoever we zouden komen. Via de grens (dit keer geen problemen) ging het rap over mooi asfalt langs bergmeren en vulkanen naar Oruro, Challapata en Potosi waar we al om half zes aamkwamen. Toen was het eigenlijk nog maar twee uur naar Sucre. We besloten, mede omdat we de weg kennen en ondanks dat het donker zou worden, door te rijden. En zo kwamen we, wederom laat, na dertien uur rijden aan in de Boliviaanse hoofdstad. Onderweg moesten we weer wennen aan Bolivia, de armoede lijkt schrijnender dan ooit en de straatjochies die langs de weg spulletjes waren dit keer op het agressieve af. Ze sloegen met plastic limonadeflesjes tegen de auto, roffelden met hun vuisten tegen het raam en zaten zowat in je broekzak op het moment dat je de auto moest verlaten om tol te betalen. Naast het medelijden, ze staan er niet voor niets, was het nu op het bedreigende af. Dit gevoel deed een roekeloze lama ons snel vergeten. We zaten beiden naar rechts te kijken en ons af te vragen of de beesten in de wei nu lama's of alpaca's waren toen het antwoord links voor onze auto opdook. Angelique en de lama (want dat was het) beiden op de rem en beiden met de schrik vrij. Waar het beest ineens vandaan kwam is ons nog steeds een raadsel.
Donderdag een vrije dag en vrijdag dus de provincie Chuquisaca in met twee medewerkers om het project, bestaande uit een aantal internaten gekoppeld aan scholen, te bekijken. Interessante dag maar ook zeer intensief omdat ze echt alles willen laten zien en uitleggen. Van de lege kippenstallen tot de grens van het terrein waar een waterput moet komen. Ze zijn erg trots en met recht, want het ziet er goed uit. Uiteindelijk pas tegen half elf 's avonds terug in Sucre waar ons welverdiende biertje wreed werd verstoord door een volslagen wereldvreemde Nederlandse jongen. Zijn eerste een enige vraag aan ons was: "Uit welke stad komen jullie, ik kom uit Lelystad". Vervolgens kwam er een monoloog waarin hij vertelde wat hij de afgelopen maanden in Zuid-Amerika had gedaan. Dit was zeer gedetailleerd: bustijden, reistijden, leuke paadjes, restaurantjes tot en met zijn aantekeningen in de Lonely Planet. We hadden het toch een beetje met de jongen te doen zodat we hem leidzaam een twintig minuten hebben aangehoord. Hij moest duidelijk zijn verhaal kwijt. Vanochtend uiterst voorzichtig (we wilden hem niet nog eens tegenkomen) nog wat boodschappen gedaan in Sucre. Toen rustig naar Potosi gereden om morgen verder te reizen naar Uyuni. Het is hier erg guur en koud dus net maar wat flessen anti-vries gekocht. Tijdens het sproeien van de voorruit zat er vanmiddag opeens een laag ijs op het glas. Toen wisten dat dit geen overbodige luxe is.
Het plein van Moquegua, typisch voor Zuid-Amerika. Een stadje is geen stadje zonder een plein met daaraan de kerk, het gemeentehuis en een fontein. 's Avonds treedt de legerkapel op, op de bankjes zitten verliefde stelletjes, moeders met kinderen, opaatjes het wereldnieuws door te spreken en er lopen verkopers in alle soorten en maten rond. Hier twee dagen gebleven, wachten totdat de weg naar Chili weer vrij was en dus ettelijke malen dit pleintje overgestoken.
En dan kom je in Chili en dat was even wennen. Geen koloniale sfeer, straatverkopers en kraampjes maar een winkelpromenade, zakelijkheid, hoge kantoren en plaats voor zeer moderne kunst op straat.
Chili is zeker in Arica -dat ze eind 1800 op de Peruanen hebben veroverd- erg trots op haar leger. Deze zondag was het familiedag zodat de straten van de stad bezaaid waren met vrolijke militairen met hun moeder, vader en/of vriendinnetje. Een foto voor de kolosale vlag van Chili op de Morro (het fort van Arica) maakte de dag compleet.
Hier het oude douanegebouw van Arica, een ontwerp van Gustaaf Eifel (die van de toren). s' Maandags werden wij verwacht in het nieuwe gebouw aan de overkant van de straat.
Hier stond de LUV aan de apparatuur om de uistoot te meten.
Deze test was binnen te volgen. De schrik sloeg ons op het hart toen er opeens rood verscheen, maar dit bleek gelukkig niet mee te tellen.
Vanuit Arica gaat de weg naar Boliva steil omhoog. Dit is het uitzicht bij de picknick. Bij de Westers aandoende supermarkt in Chili hadden we ons uitgeleefd en lekkere dingen voor onderweg gekocht: salami, lekkere kaas, pate, chiabatta-broodjes en salade.
Plaatje onderweg.
Idem, nu met vulkaan. Dit is in het Nationale Park Lauca in Chili.
Dit park grenst aan Bolivia en daar staat nog een aantal vulkanen. Hier met een zeldzame Vicuña (familie van de lama) op de voorgrond.
Angelique hoort de uitleg over een van de projecten aan. Hier waren de landbouwactiviteiten aan de orde. Links met de cowboyhoed de directeur van de school, op de voorgrond met de muts de docent landbouw.
De soms taaie materie werd onderbroken door een heus hoogtepuntje. In het dorpje Serrano heeft men de grootste Charango (kleine gitaar) te wereld gebouwd. Vol trots werd verteld dat dit ook in het Guinness Recordboek staat.
Op bezoek bij een ander project. Hier krijgen Indianenmeisjes les in rekenen, lezen, schrijven en zelfrespect ontwikkelen. En ook wordt er les gegeven in weven.
Idem.
Op het meisjesinternaat thee gedronken met van links naar rechts: Janet (planning), Edwin (verantwoordelijk voor de projecten in deze regio) en Don Santiago (chauffeur).
Peru is verplaatst naar Peru